Miyerkules, Marso 28, 2012

TATLUMPUNG ARAW

Nakarating na tayo sa tatlumpong araw ng banal na pagsasanay: ito ang pinaka sinaunang bagay na ginagawa ng isang heswita. Mahahalata natin ito sapagkat, kahit na sa isang matandang heswita, mababakasan mo na tinuruan siyang magdasal ni San Ignacio. Makikita mo ito kahit na sa mga heswita na hindi itinuloy ang kanilang pagka heswita. Mananatili silang kaibigan mo, mararamdaman mo na silay anak pa ni san ignacio sapagkat, kitang-kita mo, sa kanilang mismong kilos, na taglay nila ang mga katangian ng isang tinuruang mabuhay ni san ignacio. Sa palagay ko, ito'y ilan sa mga katangian  ng isang heswita:


Unang-una namulatan siya na isa lamang ang mahalaga sa buhay: hanapin ang kalooban ng diyos at tupdin ito.Ito ay natutuhan niya di sa pag bibigay diin ng mga libro, kundi sa paulit-ulit na pag bibigay diin ng mismong pangyayari sa buhay. Naranasan niya itong katotohanang ito, nakikita niya na lahat ng meron siya, ang mismong kung sino siya, ay tinanggap niya. Wala siyang ginawa. Ang kanyang buong buhay ay hiram lamang. Mamaya matatauhan siya na hindi pinahiram sa kanya ng diyos ang kanyang buhay, kundi binigay sa kanya, at itong buhay na ito ay mananatili na magpa sa walang hanggan. Kaya't ang kanyang sina unang kilos,ukol sa kanyang pagkatao, ay magpa salamat sa nagbigay sa kanya ng biyayang ito, at pagsikapan gamiting mabuti, ayon sa kalooban ng diyos, ang mga bigay sa kanya.
  
 Ikalawa: na ang buhay ng naghahanap sa diyos ay palaging isang pagbabalik loob. Ano ba ang nagbabalik loob? Isang taong naligaw sa landas, pero ngayon, sa grasya ng diyos, ay tinatawag ng diyos sa kanyang sina unang inaasam. "sapagkat ginawa mo kami upang sa iyo ri'y maka uwi at hindi mapa lagay ang aming puso hanggat hindi namamahinga sayo."  Kaya't ang bawat katoliko, mula sa pinaka dakilang papa, hanggang sa pinaka abang bata, sinisimula ang misa sa isang pag amin. "inaamin ko sa makapangyarihang diyos na ako'y nagkasala."


Nangangailangan tayo ng taga pagligtas. At ang ama ay  sinugo ang kanyang anak na magkatawang tao, habang nananatiling diyos, upang iligtas tayo sa pamamagitan ng kanyang kamatayan at muling pagka buhay. At upang ituro sa atin ang uri ng pamumuhay ng taong nakikibahagi sa kanyang kamatayan at muling pagka buhay. Dito mapagmumunimunihan natin ang sabi ni san agustin:


 " Sa mababang bahagi ng iyong sanlinikha, nagtayo siya ng sariling dampa, yari sa aming putik. Dito niya pabababain ang mga hindi pa nagpapasakop, upang mapahiwalay sila sa kanilang sarili at mahulog sa kanya. Pagagalingin niya ang kanilang pagmamalaki at aalagaan ang kanilang pagibig, nang huwag silang lalong lumayo sa kanya sa kanilang pananalig sa sarili. Upang sila'y humina kapag nakita nila sa mismong paanan nila na mahina ang diyos na nakikibahagi sa balat namin. At kapag sa kanilang kapaguran, sila'y naparapa sa harap niya, tatayo siya at pababangunin sila."


At bakit kailangan manatiling tahimik ang mga gumaganap sa banal na pagsasanay? Itong mabigat na pasanin, na huwag magsalita, ay unti unting nagiging isang kaibigan, sapagkat sa katahimikan naririnig ang salita ng diyos, at natatauhan  ang tao na ang diyos ang naghahanap sa kanila. Hindi mo maririnig sa hangin ang salita ni hesus, pero sa katahimikan maririnig siya. Kailangan ng isang tagapagturo, upang makilatis ng matino ang tawag ni kristo.


 Ito ay parang mga tanglaw na nagbibigay liwanag sa mga dilim ng buhay. At kung magkatagpo tayo ng isang taong may taglay na liwanag na ganito, sa kanyang mga mata, makikilala natin: Anak tayo ni San Ignacio.



Matapos ang aming tatlumpong araw noong October 28 St.simon and jude 1941, umulan ng malakas. Naglaro kami sa ulan. 

Walang komento:

Mag-post ng isang Komento